Ecovia, czyli rowerem w Portugalii

To nie moje foto. Widok ogólny na trasę Ecovia pochodzi z http://lisboabike.blogspot.com/

Po zwiedzaniu Lizbony i odpoczynku w pięknej miejscowości Tavira postanowiliśmy trochę się ruszyć. Gdziekolwiek byśmy nie byli, a jesteśmy pozbawieni roweru, to koniecznie musimy go wypożyczyć i wyruszyć w jakąkolwiek trasę. Udało się w Lizbonie, więc stwierdziliśmy, że będąc w na południowym wybrzeżu obowiązkiem jest przejechać się Ecovią. 

Ecovia to 214 km trasa rowerowa zaplanowana wzdłuż południowego brzegu Portugalii. Łączy ona najbardziej wysunięty na pd-zach kraniec Europy - Cabo de Sao Vincente (przylądek Św. Wincentego) z Villa Real de Santo Antonio przy granicy z Hiszpanią. Cała trasa marzy mi się do dziś i można by powiedzieć, że dosyć łatwo można by ją zrobić na spokojnie koło 4 dni. Póki co myślimy nad logistyką rowerowo-bagażową i zostawiamy sobie całość na wakacje 2012 :) W wakacje 2011 udało nam się zapoznać z jej fragmentami. Ogólnie trasa przebiega przez tereny różnego typu: od ruchliwej trasy N125 i N 122, przez mniej ruchliwe uliczki miasteczek, po ubite gliniasto-piaszczyste ścieżki. Zatem rower miejski odpada i wybraliśmy wygodne rowery górskie. 

Będąc w Tavirze wypożyczyliśmy rowery, w o dziwo, bardzo dobrym stanie jak na "wspólne dobro" tego typu. Postanowiliśmy popedałować do granicy z Hiszpanią korzystając z oznaczonej trasy. Cała idea jest fajna, ale trasa sama w sobie nie do końca jest dobrze oznakowana. Niestety kilkakrotnie jechaliśmy na czuja, a do samego punktu "zero" nie dotarliśmy, ale o tym później. Trasa bezpieczna, pomimo ruchliwych fragmentów, ale tylko dzięki kulturze jazdy Portugalczyków. U nas niestety by się to nie sprawdziło. Przykre, ale prawdziwe.

Ze względu na fakt, że to był tylko wypad rowerowy na jeden dzień nasza trasa miała wersję "tam i powrót", zatem w sumie wyszło ok. 65 km. Mapa poniżej.

 

Poranek w Tavirze. Pogoda na wycieczkę - idealna.

 

Wyruszyliśmy rano. Pogoda nam sprzyjała, bo było ok. 26 stopni, a niebo trochę przesłaniały pierzaste chmurki. Nie było pełnego słońca - póki co. 

Zapas wody, niezbędne rzeczy i w drogę. Pierwszy fragment to saliny w okolicach Taviry i  rezerwat ptaków. Ubity piach i glina. Trochę kamieni i  drewniane kładki nad kanałami.

O nie. To ja - wersja cyklistka na wakacjach ;p

Kaski nieobowiązkowe. Pan się nawet zdziwił po co nam...

Charakterystyczne oznaczenia trasy z mapką i co kryje okolica.

Dalej trasa podobna  - pola, ubite polne ścieżki i sady granatów i mango.

Mały przystanek po dojechaniu do oceanu i punktu widokowego.... i dalej w drogę. 

 Rower męża. Kto by pomyślał, że znajdziemy w wypożyczalni prawie taki sam jak w domu.

 Trasa biegła prosto, ale stwierdziliśmy, że jak już jesteśmy w miejscowości wypoczynkowej z plażą to trzeba na nią zajrzeć i rozprostować kości. Odpoczynek na plaży w miejscowości Altura.

Później w wielkim skrócie asfalt, asfalt i górki. Było trochę błądzenia, ale dotarliśmy do Castro Marim.Teoretycznie wszystko się zgadzało...

Urocze Castro Marim.

 Most do Hiszpanii. I właśnie do tego miejsca wszystko się zgadzało, bo... w tamtą stronę były już same trasy szybkiego ruchu. Trochę pobłądziliśmy znajdując nieliczne oznaczenia, ale dalej pokierowało nas z powrotem do Castro Marim i ruin zamku. Dalej zakaz ruchu rowerowego itp. jak to na autostradzie. Trochę się wkurzyliśmy, bo oznaczenia zawiodły nas w punkt wyjścia. Zatem w pełnym słońcu i jakiś 33 stopniach jak nie więcej szykowaliśmy się do odwrotu.

Wracając znaleźliśmy trop. Powinniśmy nie jechać do Castro Marim tylko wjechać na trasę N122, którą przecinaliśmy. Nie pomyśleliśmy, że Ecovia w tym miejscu zmienia się z beztroskich ścieżek w ruchliwą trasę z TIRami. Ruch spory.

Takie miejsca mnie zbytnio stresują, więc moja złość na zgubioną drogę trochę mi minęła, jak to miałaby być ta trasa...

Na zdjęciu stacyjka kolejowa w szczerym polu z nazwą właśnie tej miejscowości - do zabudowań miejscowości o tej samej nazwie jest ok. 6 km ;p - to też nas trochę zmyliło...Mapa znaleziona w internecie z trasą Ecovii  - beznadziejna.

 Odpoczynek w drodze. Zrobiło się słonecznie. Jeszcze przed zachodem słońca zajechaliśmy o Taviry. Trochę zawiedzeni, ale cali i bezpieczni.

 Nasz fragment trasy, gdzie zaczęliśmy niepotrzebnie jechać na północ. Przy Sao Bartolomeu powinniśmy pojechać gdzieś prosto trasą szybkiego ruchu N122, a nie do Casro Marim. Póżniej rzeka niestety odcinała drogę, a na most, który ją przekraczał był zakaz ruchu rowerowego.

Mały wykresik z przewyższeniami (niebieskie) i prędkością (pomarańczowe) na trasie.

Nie było płasko. Fragmentami trzeba było się wtoczyć na 100-120 m n.p.m z poziomu praktycznie 20 i plaży :) Niebieska linia. Ale jak pod górkę to i z górki, więc można było poczuć wiatr we włosach. (wykres prędkości  - linia pomarańczowa).

 Poniżej mapka, a zatem: dotarliśmy do Castro Marim, a powinniśmy do Villa Real de Santo Antonio. Tylko, że niestety trzeba by było wjechać na trasę N122, a to już nas tak bardzo nie kusiło i darowaliśmy sobie. Zmęczeni wcześniejszym plątaniem się postanowiliśmy wrócić, aby jeszcze zdążyć przez zmrokiem.

Ale było super. Suma summarum do powtórzenia, mam nadzieję, jako całość 214 km. W najbliższym czasie na blogu opis drugiego końca Ecovii. Będziemy padałować z Sagres  na sam cypel! Znajdziemy punkt ZERO (km oczywiście).